Sluitingstocht van Harry Buter

Al een aantal weken keken veel leden er naar uit, de sluitingstocht van Tour75 op 17 september. Voor mij is het de eerste keer, dus ik weet nog niet helemaal wat me te wachten staat. De inschrijving kwam wat laat op gang. De aanmelding van de dames zat al snel op 100%, maar de heren bleven helaas wat achter. Waarschijnlijk keek iedereen naar buienradar met een afwachtend houding. De vooruitzichten van het weer waren niet zo geweldig, maar de weergoden zaten mee. We zijn uiteindelijk met 2 dames en 19 heren aan de start verschenen.

Het werd nog wel even spannend hoe de fietsen mee moesten. Vrachtwagenchauffeur Piet was nog niet voldoende hersteld om deze taak op zich te nemen, en ondergetekende had in zijn CV niet vermeld dat hij ook in het bezit was van een vrachtwagenrijbewijs. Maar Paul en Bert hebben op het laatste moment nog vervoer kunnen regelen, dus gingen we goed gemutst onderweg vanaf de Kalkwijck naar Nijverdal.
In Nijverdal was het bij iedereen nog even twijfelen wat aan te doen, want het was nog vrij koud. Nadat om 9.30 Monika en Willem op het laatste moment arriveerden vertrokken we richting de Holterberg, frisjes maar lekker in het zonnetje. Gelukkig kreeg ik veel tips van Harrie Koops hoe tactisch te rijden maar het zou wel zwaar worden. Nu had ik dit eerste klimmetje in juli al een keer gereden tijdens de Gerben Löwik Classic 2017. Dat was voor mij de eerste keer wat meer klimmen dan de viaducten in het vlakke Groninger land, en met die ervaring ging me dit heel aardig af.

In Holten even op de achterblijvers wachten en vervolgens door naar de eerste stopplaats Bronckhorst. Daar hebben we heerlijk kunnen genieten van koffie met gebak. Vervolgens door naar Nationaal Park Veluwezoom. Bij Dieren met het pondje over de IJssel en aan de voet van de Posbank begon de strijd opnieuw. Bijna hadden we een alternatief diner kunnen krijgen want een wild zwijn rende vlak voor de voorste rijders de weg over. Dit ging gelukkig allemaal goed. Spoorzoeker Paul vervolgde de weg weer retour naar de Holterberg. Op een paar schoonheidsfoutjes na (met z’n allen onder een hek door, en een kort schelpenpad) is dit goed gelukt. En dan aan het laatste klimmetje beginnen, en ik moet zeggen dat was wel even afzien, vol in de trappers om net met 15km/uur boven te komen.

Maar als het dan lukt dan geeft dat een zeer voldaan gevoel. Boven op de Holterberg nog een klein buitje, maar een kilometertje verder was het al weer droog. Daarna gezamenlijk naar het eindpunt gereden voor een natje en een droogje, dit keer met konijnensupplement. Hier met z’n allen nog even napraten en nagenieten van deze mooie tocht. Ik kijk nu al weer uit naar het wegseizoen van 2018.

Harry Buter