NCK tijdrijden 2014
44 km/u gemiddeld over pak ‘m beet 40 kilometer over een parcours nabij Lauwersoog… Om dat voor elkaar te krijgen moet er veel gebeuren! In augustus begon het met wat onderling voorzichtig polsen voor mogelijke deelname aan het NCK tijdens de reguliere trainingen. Want het is natuurlijk altijd weer de vraag of er (minimaal) zes gekken te vinden zijn die elkaar vrijwillig de b*ll*n langzaam af willen draaien in een klein uurtje tijd, gemakshalve de trainingen nog even buiten beschouwing latend… Blijkbaar was dit het geval want opeens was daar de (oproep)mail van Harry en stonden de trainingen op maandag- en vrijdagavonden gepland.
Ik besloot de eerste maandagavond met mijn racefiets met daarop een geleend opzetstuurtje maar eens te komen ruiken aan dit fenomeen. Bij aankomst kon ik met genoegen vaststellen dat met mij in ieder geval zes man hetzelfde gedacht hadden, maar toen ik keek welk materiaal deze mannen meebrachten werd ik wel wat ongerust of ik het met mijn opzetstuurtje wel zou gaan redden. De eerste trainingen, over het oude NCK parcours, stonden in het teken van het wennen aan de tijdritfiets/houding, wennen aan elkaar en de manier van rijden. En daarbij stond ik versteld welke snelheden er met relatief gemak gehaald werden door deze manier van rijden, ook een tijdritstuur op je gewone racefiets scheelt al een ‘slok op een borrel’.
De trainingen werden uitstekend gecoördineerd door René die ervoor zorgde dat er altijd een volgauto aanwezig was die ons kon voorzien van reservewielen, foto- en video-opnamen wat de napret alleen maar vergrootte. Waarvoor dank aan Frank, Siem-Menno, Richard en John! Naarmate de trainingen vorderden werden met de steeds toenemende snelheden de contouren van het uiteindelijk te vormen team duidelijker. In het belang van het team heb ik moeten besluiten ook maar een (2e hands) tijdritfietsje aan te schaffen, eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik eigenlijk ook wel erg veel plezier beleef aan deze tak van sport en dit er dus graag voor over had! Los van het uiteindelijke doel (het NCK) heb ik de weg er naar toe (incl. parcoursverkenning) met veel plezier beleefd met dank aan iedereen die lekker is komen meetrainen.
Maar uiteindelijk draait het toch om die ENE DAG die de neuzen dezelfde kant op doen staan. De mannen die tijdens de trainingen het meest nadrukkelijk kwamen bovendrijven en die zich wilden opofferen voor de eer van onze club waren Dinand, Hans, René, Harry, Patrick en ondergetekende. En om deze ENE dag tot een succes te maken werden kosten nog moeite gespaard, de hele entourage had in het profpeloton niet misstaan. Camper, luifels, volgauto, tacx-en om in te fietsen, massage, eten, drinken, alles was o.l.v. René perfect geregeld! Bedankt John, Siem-Menno, Frank,Eddy en Piet!
Na een relaxte voorbereiding moest het om 13:18u gebeuren. We zouden twee minuten na Tour’80 starten en op een aantal plaatsen zouden wij het verschil ten opzichte van Tour’80 te horen krijgen bij wijze van ‘oppepper’. Het strijdplan was om niet te hard te starten, maar omdat de wind niet tegenzat konden we aanvangen met een tempo tegen de 50 km/u, omdat dat redelijk makkelijk ging konden we het tempo onder aanvoering van Hans al gauw tot boven de 50 km/u opkrikken. Na circa zeven kilometer werden wij opgeschrikt door een seingever die ons tot voorzichtigheid maande en even later bleek waarom. De hele weg werd verspert door een valpartij door één van onze voorgangers waarbij later nog een traumahelikopter aan te pas moest komen. De enige manier om er nog langs te komen was door middel van een stukje veldrijden, daarna duurde het even voordat we weer gegroepeerd en op snelheid waren. Hierna volgde wat bochtenwerk en verandering van windrichting waardoor het lastig was om strak in elkaars wiel te blijven rijden wat extra krachten kostte. Helaas was dat net ‘teveel an’ voor Harry en Dinand en was het zaak om met vier man heelhuids de eindstreep te halen met daarbij de wind grotendeels in het nadeel. De kunst daarbij was om maximaal ieders krachten te benutten en daarbij niemand kapot te rijden, we hadden niet meer de luxe om iemand over boord te gooien. Door goede communicatie en de heel sterk en stabiel rijdende René en Hans, zeer sterke impulsen van Patrick die ons net weer over een dood punt heen hielpen, is dat fantastisch gelukt. Ik kon niet anders dan tijdens de rit al onder de indruk zijn van deze mannen. Al met al kwamen we met een gemiddelde van tegen de 44 km/u over de meet, een clubrecord. Helaas konden wij daarmee net niet Tour’80 achter ons houden (halverwege hadden wij nog een halve minuut voorsprong) en hebben wij ook 30 seconden op Omega (met Ard, Peter en Marcel) moeten laten.
Na de finish overheerste tevredenheid en het gevoel dat we er het maximale uit hebben gehaald, als we onze ledematen mochten geloven. Dit samen met de beleving richting en tijdens het evenement is er maar één conclusie mogelijk: volgend jaar zijn we weer van de partij!
Steven Hamstra