De Cyclo

Ard en Richard hebben beide een geweldige tijd gereden. Hieronder is te lezen hoe beide de dag hebben ervaren.

Richard

Vandaag de marmotte gedaan. Vanochtend vertrokken om half acht. Na 10 minuten klein buitje maar dat mocht de pret niet drukken. Ard was er als een speer vandoor over de stoep om vooraan te komen. Dus die heb ik de hele dag niet gezien. De 1e beklimming was de Col du Glandon. In het begin zwaar maar na 16 km is het makkelijker. Na de top de afdaling van de Glandon maar die telt niet mee voor de tijd. Afdaling blijkt gevaarlijk te zijn. Persoonlijk vind ik de afdaling van de Galibier gevaarlijker vanwege de harde wind. Na vlak stuk krijg je de Col du Telegraphe. Korte beklimming van +/- 6 a 7 %. Daarboven snel water halen, want de tijd tikt door. Afdaling van paar kilometer en dan een zware beklimming van de col du galibier. Sjezus wat een vervelende zware klim. Tussen de sneeuw door en vanwege de harde wind was dit de lastigste klim. Na de top een lange afdeling van de Galibier en de Lautaret van ongeveer een uur. Gratis kilometers zoals Ard dit mooi formuleerde. Komt neer op volle bak naar beneden en bek op stuur. En dan komt die laatste klim. De Alpe d Huez. Windjackje uit gedaan aan de voet want het kan warm worden. En wat krijg je dan van de weergoden? Een stortbui van 10 minuten. Van klimmen krijg je het niet koud, maar je moet ook nog naar beneden. Beklimming ging bijzonder goed zodat aan het eind er ook nog een sprint werd uitgegooid. Alles voor een snelle tijd. Wat was de tijd. Ard 7 uur en 21 minuten en ik 7 uur en 26 minuten. Beide goud in the pocket. Voldaan terug naar huis om te proosten. Al die verbrande calorieën weer aanvullen.

Ard

Na de marmotte in 2012, 2013 en 2014 gereden te hebben, met steeds een wat snellere tijd (7:46, 7:31, 7:11u) Richard vorig jaar gevraagd om mee te gaan. 2016, zei die. Achteraf maar goed ook aangezien de marmotte vorig jaar op de meest snikhete dag vh jaar verreden werd met max 40 gr en een sterk gewijzigd parcours vanwege de sluiting van de Chambon tunnel.

Mijn vorm in het voorjaar was prima dankzij een reeks wedstrijden die ik gereden heb met flink wat afzien erin (m.n. in de ronde van Gelderland moest ik erg diep gaan).

Helaas op 16 mei gevallen met de districtskampioenschappen in Annen met een gebroken sleutelbeen tot gevolg. De ene arts zei vergeet de marmotte maar, volgens de chirurg die mij geopereerd heeft zou het haalbaar moeten zijn.

Na enkele weken kon ik al weer redelijk klachtenvrij op de fiets zitten en lange duurritten maken op lage intensiteit, belangrijk voor een dergelijke cyclo. De maandag voor de marmotte-week aan volgens afspraak weer foto’s vd schouder laten maken en overleg met de arts. De breuk was duidelijk nog niet geheeld (4 wk na operatie). Genezing zou totaal 4-6 week duren..

Maar de marmotte rijden zou moeten lukken, mits zoveel mogelijk de handjes op het stuur.

Zaterdag met Richard vertrokken naar Frankrijk, zondag aangekomen en vanaf maandag ons voorbereid op de grote dag. Wat een smet was op de week (en tot dusver bewust uit de verslagen gehouden gezien thuisfront) was dat op dag 1 tijdens de afdaling van de Ornon een auto voor ons boven op de rem ging staan, hij moest wel want bergop kwam een vrachtwagen tegemoet die in een bocht fietsers inhaalde?. Richard kwam in mijn zog net op tijd tot stilstand, ikzelf knalde met m’n helm tegen de achterkant van de vw caddy aan. Achterruit auto stuk en mijn helm stuk, erg geschrokken maar geen ernstige verwondingen behalve een licht gekneusde rib en een paar dagen een stijve nek. Hierdoor wel de hele week erg slecht geslapen maar goed erop vertrouwen dat de basisconditie goed is. Overigens met de fiets wonder boven wonder niks aan de hand!

Dan de dag van de marmotte, we hadden de perfecte omstandigheden met niet al te hete omstandigheden. De 1e col, de Glandon, ging prima en ik kwam redelijk fit boven. Na de lange, lastige afdaling (die niet meetelt in je tijd, want te gevaarlijk) het lange stuk in de vallei van zo’n 35 km richting de volgende col, de Telegraphe. Hier kreeg ik het gevoel dat mijn band zacht was, of mijn rem aanliep. M.a.w. slechte benen en vermoeid.. Maar niet teveel kopwerk meer gedaan en rustig de Telegraphe op, wat een mooie lopende klim is. Veel op het lichtste verzet 36×28 gereden en eigenlijk miste ik mijn 34×28 wel die ik de vorige marmotte bij mij had. Op HF tussen 150-160 de Telegraphe en de Galibier beklommen. Een voordeel was dat ik door de eerdere deelnames goed wist hoe de klimmen in te delen. Dan de lange spectaculaire afdaling van de Galibier/Lautaret richting de Alpe dHuez. Vanwege de eerder genoemde sluiting van de Chambon tunnel nu ook een omleiding, deze liep via de overkant van het meer waar de tunnel aan ligt. Veel op en af dit stuk (net een kartbaan) en niet zo snel dus als de gangbare route.

Bij de Alpe dHuez aangekomen was het de eerste bochten nog warm en benauwd, maar gelukkig barstte er een stortbui los, verkoeling, heerlijk. Ik had nog best goede benen en kon in veel bochten bijschakelen en versnellen. Dat was een meevaller, want door de besnorde fotograaf vlak voor de top vd Galibier die ’treize heurs’ zei kon ik (ongewild) al een inschatting maken dat ik mijn snelste tijd niet zou halen. De uiteindelijke tijd van 7:21 u was ruim genoeg voor goud (limiet voor het brevet was 8:49 u) en gezien de op z’n zachtst gezegd niet optimale aanloop kon ik hier best tevreden mee zijn. Het blijft wel bij deze 4 marmotte-deelnames. Denk ik?