Dolomietentocht
Maratona dles Dolomites
Ondergetekende werd begin juni 2010 gevraagd om een opengevallen plek te willen invullen voor deelname aan de Maratona dles Dolomites.
De samenstelling van de groep bestond op dat moment uit 4 renners, te weten: Piet Pompstra, David Pots, Wim Bartol en Max Uitham. De tocht zou worden verreden op 4 juli. Om goed voorbereid aan de tocht te beginnen was besloten om op maandag 28 juni af te reizen naar Badia in Italie, alwaar voor ons een hotel/pension was gereserveerd.
De dag na een 12 uur durende reis werd besloten om een korte training te gaan doen om alvast een beetje van de dolomieten sfeer te proeven.
Het werd een tocht van 120 kilometer, waarvan ik nog steeds niet kan zeggen waar we geweest zijn. Een ding weet ik nu wel en dat is dat je tijdens en na een training overal pijn kunt hebben. Ja zelfs kramp op plekken waarvan ik niet wist dat daar ook spieren zaten.
Bij aankomst in het hotel snel een douche genomen en vervolgens een heerlijke pint bier. De vermoeidheid verdwijnt dan toch ook wel weer snel.
De 2e dag aldaar (woensdag), opnieuw het voornemen om een korte rit te gaan doen, waarbij uiteraard wel geklommen moest worden. Het blijkt dan, dat als je van de doorgaande weg zomaar links of rechts afgaat, er bijzonder mooie routes zijn met wel hele lange klimmen, maar in een prachtige wereld van bergen en dalen.
De 3e dag (donderdag) is besloten om de grote lus van 83 km te gaan verkennen. Hierin zitten o.a. de Passo Campognolo 1875m, Passo de Giau 2236m (9.3%) en de Passo Falzarego 2200m.
De Giau is de hoogste berg in de route en tevens te zwaarste, derhalve was ik blij dat we die gereden hebben in de voorbereiding. Je gedachten gaan tijdens deze tocht ook wel naar iets anders dan fietsen.
De vrijdag en zaterdag waren bestemd om te herstellen en dus werd besloten om met de auto er op uit te gaan. De vrijdag hebben we de kleine lus van 55km met de auto gereden.
Zo’n verkenning is toch best nuttig, want tijdens de echte tocht weet je ongeveer wat er komt en hoe je het moet indelen.
De zaterdag en tocht gemaakt met een kabelbaan en boven op de berg heerlijk gegeten. Dan komt de zondag, waarop alles goed moet gaan. Van te voren was met de kok van het hotel afgesproken dat er ’s morgens paste gegeten kon worden. Dit kon maar wel om 04.00u (je moet er toch niet aan denken). Hierna nog even weer naar bed, om vervolgens om 05.15u van bed te gaan en je gereed maken voor vertrek om 05.45u.
De start was namelijk om 06.30u, doch je moest om 06.15u in je startvak aanwezig zijn. Uiteindelijk kom je om ongeveer 06.45 u een keer fietsende weg en begint het spektakel. Een grote massa fietsers, waardoor de 1e klim Passo Campognolo en ook de 2e klim Passo Pordoi 2239m (9.2%) toch redelijk vlot genomen konden worden. Vervolgens krijg de in deze 1e lus nog de Passo Sella 2244m en de Passo Gardene 2121m.
Aangekomen in Corvaro, waar de finish is en tevens een aanvang wordt genomen met de 2e lus, voelde ik mij nog behoorlijk fris en goed. Ook de 2e lus ging voor mijn doen redelijk tot goed. Door verkenning in de dagen ervoor wist ik nu hoe lang en zwaar deze lus zou worden. Op de Passo Giau reed ik onze clubgenoot Johan BIES achterop.
Na de Passo Falzarego komt een lange afdaling naar Villa en vandaar is het nog een paar kilometer naar de finish. Normaal gesproken krijg de in de laatste kilometers nog vleugels, omdat je weet dat het er bijna op zit. Dat was hier niet echt meer het geval. De kilometers begonnen te tellen.
Als in de laatste kilometer er dan nog rijders zijn die je voorbij willen, blijkt dat je ook na zo’n zware tocht toch altijd nog wel iets over hebt. Voor de klimmers binnen onze vereniging is deze tocht een echte aanrader en met een paar goede dagen voorbereiding goed te doen.
Piet.G
