van Ties Blokzijl [1]
Inleiding
Het is ongeveer anderhalf jaar geleden dat mijn zus en schoonzus in een fietsblad voor toerfietsers een artikel tegen kwamen over “De honderd Cols tocht”.
Ze vonden dat wel wat voor mij want er zat een sportieve uitdaging in volgens hun.
Na een bezoek op de site raakte ik gaandeweg steeds enthousiaster.
Al snel werd mij duidelijk dat ik de tocht alleen ging fietsen omdat de mensen waarmee ik deze tocht eventueel zou willen fietsen dit om diverse redenen niet zagen zitten. Dus na inschrijving en betaling van 45 euro had ik het eerste paaltje gezet.
Historie
De “100 cols tocht” werd in 1979 door de toenmalige Nederlandse Rijwiel Toer Unie (de voorloper van de huidige NTFU) geïntroduceerd als “De Zwaarste Tocht ter Wereld”.
Sinds 1979 zijn meer dan 2000 deelnemers ingeschreven, waarvan 456 de tocht hebben volbracht . Veel deelnemers reden de tocht meerdere keren. De tocht staat in het binnen- en buitenland bekend als een zeer zware, maar ook buitengewoon mooie tocht. De deelnemers komen vooral uit Nederland en België maar ook uit landen als Engeland, Frankrijk, Zwitserland, USA en Canada.
Parcours
Het begin- en eind punt is Saverne , ongeveer 30 km van Strassbourg.
De tocht gaat door de Vogezen, Bourgogne/Beaujolais, Centraal Massief,Pyreneeën, Cevennas, Provence ,Alpen, Jura en weer terug door de Vogezen.
De afstand die van de route is 4081km waarin 67000 hm “overwonnen “moeten worden. Het gaat hierbij niet om hoe snel je het parcours aflegt, sterker nog, je mag het zelfs opsplitsen en verdelen over meerdere jaren.
Mijn voornemen was de tocht in 6 weken te fietsen waarbij ik gemiddeld dus 100 km per dag moest afleggen.
Voorbereiding en planning.
Na een kort gesprek met mijn werkgever over het aantal verlof weken kreeg ik fiat voor de verdere voorbereiding en stond de periode om de “100 Cols” te fietsen vast.
Ik had gelezen dat de deelnemers op diverse soorten fietsen de tocht reden, dit varieerde van een racefiets met volgauto tot een toerfiets met volledige bepakking. Om er een extra dimensie aan toe te voegen besloot ik om zelfvoorzienend te zijn in mijn onderkomen. Dat betekende dat ik op zoek moest naar een lichtgewicht tent en toebehoren. Dat ik dit niet allemaal kwijt kon op mijn racefiets was mij al snel duidelijk. Dat betekende dus ook dat ik op zoek moest naar een fiets die mij kon vervoeren, maar zich ook goed kon gedragen als “Pak ezel”. Diverse opties heb ik overwogen zoals het lenen van een fiets of het aanschaffen van een nieuwe/gebruikte. Ik had een aantal eisen waaraan de fiets zou moeten voldoen; zo moesten er schijfremmen op zitten en het verzet moest klein zijn i.v.m. de zeer steile passages die genomen moesten worden. Ook de bagagedragers moesten van goede kwaliteit zijn omdat ik verhalen had gelezen van mensen die tijdens een afdaling hun bagage plotseling een andere route zagen afleggen dan hun fiets. Tevens wilde ik een lichte fiets want elke kilo was er eigenlijk een teveel. En last but not least de fiets moest niet te duur zijn.
Na lang zoeken is mijn keuze gevallen op een Giant Toughroad SLR 1. Na een paar aanpassingen zoals kwalitatief betere lowriders voor en achter, dikkere schijfremmen en (op advies van Ton de Graaff) banden van het merk Swalbe Marathon Almotion had ik een fiets die met 12,3 kg aan mijn eisen voldeed. Het gewicht van de bagage inclusief stoeltje was 17 kilo, exclusief water.
