van Ties Blokzijl [3]

Dan het fietsen.

Dat het fietsen op een toerfiets met bepakking anders is dan op de racefiets of mountainbike hoeft geen uitleg. Toch viel het me op dat de gemiddelde snelheid waarmee ik fietste een item was waar ik met belangstelling naar keek. Terwijl dit nu juist voor een toerfietser eigenlijk helemaal geen issue is en zeker in een landschap waar zoveel onregelmatigheid in zit als Frankrijk. Toch bleef ik hier de eerste week toch onbewust naar kijken, waarbij het me opviel dat de gemiddelde snelheid steeds verder naar beneden ging. Uiteindelijk was mijn interesse naar de gemiddelde snelheid volledig verdwenen.

Hoewel ik het merendeel van de tocht alleen fietste, kwam het wel eens voor dat ik soms in een toertocht terecht kwam voor racefietsers. Dat deze wielrenners mij voorbij gingen kon ik accepteren, toch prikkelde dit wel waardoor ik wel een paar keer geprobeerd heb om aan te haken. Dit lukte soms wel een paar honderd meter, maar merkte dan wel dat mijn benen dit toch niet zo leuk vonden. Mijn verstand gaf me dan het inzicht om maar af te haken en mijn eigen tempo te fietsen.

Hoe anders was dat op de Mount Ventoux. Ik had de Mount Ventoux een aantal jaren geleden op de racefiets al een keer gedaan en vond het toen zwaar, zeker in het bos. Ondanks het feit dat de Mount Ventoux met een index van 11,1 de zwaarste beklimming zou moeten zijn van alle collen die ik zou moeten fietsen was deze berg niet de berg waar ik tegenaan zag omdat ik ook al steilere passages had overwonnen. Het was die dag warm maar gelukkig bewolkt. Het eerste stuk richting het bos ging prima. Eenmaal in het bos leek het ook nu weer alsof de boskabouters het wegdek behandeld hadden met een weerstandverhogende asfalt laag. Alsof ze wilde zeggen; als je door ons bos wilt rijden dan zal je er ook wat voorover moeten hebben. Ondanks het feit dat ik mijn versnelling in het lichtste verzet had staan betrapte ik mezelf erop dat ik toch meerdere malen probeerde lichter te schakelen.

Ik nam mezelf voor dat ik ook mocht stoppen en dat er geen “tijd” neergezet hoefde te worden als ik maar boven kwam. Dit gaf mezelf wel enige ruimte en ik stopte onmiddellijk om even mijn benen en lijf rust te gunnen. Dit ga ik vaker doen besloot ik.
Het viel me trouwens op dat meerdere wielrenners dit ook bedacht hadden.
De tocht door het bos leek geen einde aan te komen, wat is dit toch een kut stuk! De Mount Ventoux was toch zwaarder dan ik had verwacht. Af en toe haalde ik ook nog fietsers in die het nog zwaarder hadden dan ik. Hoe dan ook dit gaf me een kick waardoor het fietsen makkelijker leek te gaan.

Bij Chalet-Reynard had ik me voorgenomen mezelf op een kopje koffie met gebak te trakteren. Toen ik eindelijk uit het bos was smaakte de koffie en het gebak dan ook als wel verdiend. Ik had tijd genoeg maar toch gunde ik mezelf niet echt veel rust, dus op naar het laatste stuk. Wat een ander gevoel dat je om je heen kunt kijken, de vergezichten en die luchten, prachtig!! Maar wat ook geweldig was, ik zag de top en je hebt daardoor op de een of andere manier een focus. Het leek wel een magneet! Verder is het beduidend minder stijl en het laatste stuk was dan ook niet meer buffelen maar genieten!!! Ik ben ondanks de ‘magneet’ een aantal keren gestopt om foto’s te maken.

De laatste 200 meter kwam een man op een prachtig mooie Pinarello Dogma met carbon stuur mij voorbij, ik weet niet wat het was maar het was net of ik plotseling gestoken werd door die man op zijn racefiets. Ik ging harder trappen zodat hij mij niet voorbij kon gaan. Waarschijnlijk had deze man net zo’n ego als ik want de laatste 200 meter ontketende zich een ware wedstrijd tussen ons. Terwijl mijn verstand mij vertelde dat dit niet verstandig was bleek dat dit deel van mij het onderspit moest delven. Tegen beter weten in ging ik de strijd aan en met gigantisch verzuurde benen en als een hijgend paard was ik net een meter eerder over de denkbeeldige finish.!!! Mijn dag kon niet meer kapot!!! Het leek Tour75 wel.

Was dit nou een mid-life crisis gedrag? Ik weet het niet, bij jongeren bespeur ik hetzelfde gedrag. Is het een te kleine leuter? Ik hoor mijn vrouw er nooit over klagen. En zelfs bij de vrouwen zie ik hetzelfde gedrag. Maar wat het ook was, het gaf wel een kick ook al wist ik dat ik dat morgen moet bezuren.

Enige feiten

Ik heb de tocht van 4110 kilometer in 38 dagen gefietst gemiddeld komt dit neer op 108 km per dag waarbij gemiddeld per dag 1763 hoogte meters overbrugd moesten worden.
Ik heb 33 keren mijn tent opgezet en weer afgebroken en vijf keer heb ik anders overnacht variërend van hotels, B&B, schuur tot een chalet. Ik heb geen materiaal pech gehad.

Conclusie

De 100 Cols tocht vond ik een zware maar bijzonder mooie tocht die ik niet had willen missen!!!