Boogies Extreme
Op uitnodiging van Michael Boogerd
Michael Boogerd wordt door velen Nederlands beste wielrenner van het afgelopen decennium genoemd.
Vanaf 1996 tot zijn laatste seizoen in 2007 behoorde Boogerd tot de top van het internationale wielerpeloton. Met twee keer ritwinst in de Tour de France, de winst in de Amstel Gold Race in 1999 voor Lance Armstrong, drie nationale titels op de weg en zeges in semi-klassiekers als de Brabantse Pijl was hij misschien niet de grote winnaar, maar zijn podiumplaatsen en top-tien klasseringen in de allerzwaarste klassiekers typeren dat hij ruim tien jaar lang overal en steevast een van de smaakmakers was. Met name Luik-Bastenaken-Luik en de Amstel Goldrace lagen hem bijzonder goed.
Met het opzetten van de tourtocht Boogies Extreme hoopt Michael Boogerd de zwaarste toertocht van de Lage Landen te hebben uitgezet. Een zware tocht met de elementen van de Ardennen en de Limburgse heuvels.
Boogies Extreme is een combinatie van de finales van Luik-Bastenaken-Luik en de Amstel Gold Race.
Omdat dat nu toevallig ook de koersen zijn waar ik mij het lekkerste voel leek het mij een leuk idee om 12 september jl. Boogies Extreme te fietsen.
Alleen is ook maar alleen en dus even wat belletjes gedaan naar wat superknechten van Tour75. Al snel had ik nog 5 enthousiastelingen die samen met mij de 160 kilometer zouden gaan fietsen. Rene Heirman als wegkapitein, Harry Rijkens, Ronald Meijer en Dick Koster als zijn secondanten en als speciale gast was Hans Meijer uit Leeuwarden van de partij.
We hadden de overnachting in Hotel de Lange Akker in Berg en Terblijt geregeld, zo’n 3 kilometer vanaf de start en finish op de Cauberg, en een bekend adres voor ons.
Het beloofde voor de zaterdag schitterend weer te worden en om 07.00 uur zaten we aan het ontbijt. De eerste gebbetjes werden al gemaakt en vol goed moed stonden we om 08.00 uur aan de start boven op de Cauberg.
Vanuit Valkenburg ging het richting Cadier en Keer en al snel werd Belgie bereikt bij Sint Pieters Voeren en Teuven. Je weet direct dat je in Belgie bent; slechte wegen maar wel schitterende vergezichten als je weer een beklimming hebt gedaan. De Cutzberg, de Holliguette, de Trous Renard en ook de beklimming vanuit Trasenster is bijzonder mooi. Geen enorme kuitenbijter, maar met 5 kilometer klimmen en ongeveer 200 hoogtemeters maakt het tot een schitterende klim.
Zo volgt de ene klim na de andere elkaar in rap tempo op. Onderweg vraagt een wildvreemde aan mij of er ook beklimmingen van naam bij zitten. Ik dacht bij mezelf; ik hoop het toch wel want ik begon het al behoorlijk te voelen.
Hij bedoelde waarschijnlijk of de Redoute, de Stockeu of de Wanne er ook inzaten, nou die bewaren we maar voor de clubtocht in 2011.
De beklimming bij Banneux betekende de splitsing; of 160 kilometer of 230 kilometer. We kozen allemaal voor de 160. Achteraf de goede keuze.ren boogie 2010
Vanuit de verzorgingspost ging het weer noordwaarts richting Limburg. Bij Withuis kwamen we Nederland weer binnen en na 130 kilometer begonnen de beklimmingen die we allemaal wel kennen vanuit onze clubtochten naar Limburg. We begonnen met de Loorberg en via Heijenrath, Schweiberg en Mechelen kwamen we in Partij. Je weet dan dat je aan de verkeerde kant van de Gulpenerberg bent aangekomen. Een van de zwaarste heuvels om te nemen, ook psychologisch. Je bent aan het klimmen en aan het klimmen en als de verzuring begint, zie je voor je dat de laatste 50 meter nog steiler kunnen, je gaat dan nog effe boven de 17%. Onderweg naar boven zie je al weer genoeg fietsers die geen fietser meer zijn. Als ik dat zo bekijk lijkt lopen naar boven nog zwaarder als fietsen.
Op kilometer 145 krijg je nog de Kruisberg, een lastige helling die vaak een verbindingstuk tussen de Gulpenerberg en de Eyserbosweg is. De lengte is zo’n 700m aan 8,5% en inderdaad volgt vrij snel de Eyserbosweg. Dit blijft, zeker als je al ruim 150 kilometer hebt gefietst een van de zwaarste beklimmingen van Nederland.
Verscholen in het bos geeft de berg zijn lijden niet snel prijs. Voor het oog van de camera’s is het op de Eyserbosweg te donker, zodat alleen aan de top de balans kan worden opgemaakt.. Ik ben het levende brood is de tekst bij het kruisbeeld. De wielrenners hebben op hun kruistocht geen oog voor de christelijke boodschap. Overleven lijkt hier vaak belangrijker dan presteren. Ik ken geen andere beklimming die zo slopend is, benadrukt Michael Boogerd.
Persoonlijk denk ik daar anders over want al snel naderen we de voet van de Keutenberg.
Zeer gevaarlijke helling. Fietsers afstappen, is de mededeling. Het driehoekige verkeersbord benadrukt dat het maximale stijgingspercentage liefst 22% is.
Als je boven op de Keutenberg bent aangekomen weet je dat het nog een stukkie is naar de Cauberg. Dick, Rene en Hans Meijer waren al vooruit en Ronald, Harry en ondergetekende reden gezamenlijk naar de Cauberg. Dit stelt dan allemaal niet zo veel meer voor en bovenop de Cauberg zat de wegkapitein en zijn secondanten al aan een biertje. We schoven snel aan en Ronald bleek niet alleen een goede fietsmaat maar ook een goede ober. Na een paar biertjes moesten we nog een paar kilometer naar Berg en Terblijt. Na een heerlijke douche was de gezamenlijke conclusie dat het wel een hele mooie dag was geweest. Schitterende weer, het werd maar liefst 26 graden, een schitterende, maar zware tocht, maar bovenal was het zeer gezellig
Eddy Schreijer
