Luik-Bastenaken-Luik aug 2016
Over Ronalds voorstel om dit jaar weer eens Luik-Bastenaken-Luik te rijden hoefde ik niet lang na te denken. Het is prachtig om in de Ardennen te fietsen en er zitten een paar hele pittige beklimmingen in. Dit jaar waren de 3 ergste kuitenbijters de Cote de Chambralles (1,6 km a 10,5% gemiddeld, max 24,1%), de La Redoute (1,65 km 9,5% gemiddeld, 22% max) en na 222 km nog even de Roche aux Faucons wat in Nederlands “Valkenrots” betekent (1,5 km, 9,9% gemiddeld, max 16%)
Na een weekje kwakkelzomer met regen en koude hadden we geluk met het weer, de gehele dag zon gehad. Net als Bart en Kea zaten we in het Ibis hotel in Luik, alleen bleken er twee Ibis hotels te zijn, wij hartje Luik en zij aan de buitenkant vlakbij de start. ’s Morgens konden we ons nog inschrijven, stuurbordjes er voor en vertrekken. Al snel bleek dat de route enigszins summier was uitgepijld waardoor we al snel een paar x verkeerd reden, een kudde fietsers achter ons aan. Op een gegeven moment ging iemand ons voorbij, we sloten bij hem aan en we hadden een mooi tempo. Praatje met hem gemaakt en hij bleek een fanatiek baanwielrenner te zijn. Hij zou de korte afstand van 125 km rijden. Omdat wij bijna het dubbele moesten rijden hebben we hem op een gegeven moment maar laten gaan (heb hem er wel eerst afgereden op de Col de Chambralles haha).
Door het gejaag in de 1e uren had Ronald inmiddels ‘een jasje uitgedaan’, had ook wat maagklachten en wilde toen eigenlijk de 167 km route rijden. Op een gegeven moment zaten we op de 235 km en was de routesplitsing al ergens geweest. Gelukkig kreeg Ronald z’n benen terug en reed vanaf toen sterk. Groepjes probeerden bij ons aan te haken maar moesten er allemaal af. Ineens was er een deelnemer die Ronald wanhopig vroeg hoever het nog was (90 km) ‘want ik ben 2x verdwaald’. Arm jong.
We kwamen nog een Fransman tegen, volledig bepakt. Hij was onderweg van Parijs naar vrienden in Duitsland. Hij kon aardig bergop fietsen, maar zijn tochtje eindigde bijna op een rotonde in Bastenaken toen hij niet uitkeek en op een haar na geschept werd door een auto.
In Bastenaken gestopt voor een colaatje en een koffie en wat te eten, want de 1e verzorgingspost onderweg na 50 km hadden we gemist. De verzorging onderweg in deze editie van LBL (georganiseerd door de NL organisatie Le Champion) was karig, het was vaak niet meer dan een snelle jelle en een appel. Niet te vergelijken met het veel grotere evenement tijdens pinksteren, dan heet het Tilff-Bastogne-Tilff. Er is dan veel meer te krijgen onderweg. Maar gelukkig hadden we de achterzakken vol met gels. Na Bastenaken wisselenden schitterend natuurschoon met lange saaie rechte provinciale wegen zich af. In een dorpje ergens rende een hond de weg over die ik ternauwernood kon ontwijken. Bij de laatste stop na zo’n 180 km gingen we nog even een bakje koffie doen bij het aangrenzende country/western restaurant waar een leuk sfeertje hing. We hadden nog 2 uitdagingen voor de boeg, de Redoute na zo’n 200 km en de Roche aux Faucons na 222 km. De redoute was als vanouds zwaar, 2 jonge gasten kon ik net niet bijhouden op de steilste stukken, zij hadden ook een wat lichter verzet. Op de steilste stukken ben je gedwongen om staand te klimmen anders kom je niet meer vooruit. Na de Redoute nog enkele klimmen waarbij het zo lang duurde voordat we de Roche aux Faucons kregen dat Ronald iedere keer vroeg ‘was dit m nou, die berg’? Na 222 km dus pas, dit was 1 van de 3 beklimmingen die door de organisatie getimed werden en waar een klassement van wordt opgemaakt (edit: in het klassement eindigde ik als 27e van de 2722). Een renner met shirtopdruk van Kapenga Wonen reed hard omhoog, op het tussenliggende wat minder steile stuk kon ik bij m aansluiten, op het latere steile stuk moest ik m weer laten gaan. Wat een steile klim, pfff die voel je wel na zoveel kilometers. Eenmaal terug bij start/finish in Angleur/Luik gingen de broodjes hamburger en glazen bier er wel in. We hebben een prachtige dag gehad!
Ard
