Tour 75 in Deutschland: de Teutoburgerwoud toertocht

Om 5 voor 6 (!) stond Piet voor mijn deur. Het was bar koud en natuurlijk veel te vroeg, dus de zin moest nog wel even komen… Nog even leutje Rijkens opgehaald en toen vol goede moed naar Ibbenbüren.

Er waren aardig wat renners van Tour 75 aanwezig.

Gezien: Jeroen, Hans, Frank, Patrick, Hiltjo, Andre, Dinand, Mark en John.

Samen gestart met: Kea, Bart, Bert, Emo, Harry, Piet, Hans, Ties, Ton en Roelf.

Het was me toch een partij koud. Zelfs Piet, die in de auto nog heel stoer vertelde dat hij in korte broek ging fietsen, vond het wel wat fris.

Om 08.45 ging es dan endlich LOS! Ik was blij dat het eindelijk begonnen was, werd het iig wat warmer. We begonnen redelijk rustig en na elke helling werd er op elkaar gewacht. De hellingen waren nog goed te doen en sommigen weigerden, heb ik van horen zeggen, op het binnenblad te gaan rijden (Bert).

Leon liet ons zien hoe klimmen echt moest. Als een ware prof slalomde hij langs ons heen. Op een gegeven moment maakte hij me bang met de woorden: nu komt een hele lange, vieze klim, bereid je maar voor (Lienerberg)….ik in paniek, gelukkig viel het mee 😉 Wat niet meeviel was de fikse bui die we over ons heen kregen. Koud! Nat! Afdalingen zijn sowieso niet mijn ding, maar in deze omstandigheden al helemaal niet.

Na een km of 50 kwamen we bij de tussenstop. Emo en Harry waren inmiddels omgekeerd en Bert was kwijt. Geen idee waar die gebleven was.

Koffie/thee met appelgebak en daarna gingen we weer los. Inmiddels tot het bot verkleumd, maar het was wel weer droog en zelfs de zon ging schijnen.

We zouden weer op elkaar wachten, maar daar kwam weinig van. Op een gegeven moment werden we ingehaald door de mannen van  Panache en dat leek het startschot te zijn. We haakten aan en het tempo ging omhoog. Het ene groepje na het andere groepje werd verslonden en met name Piet en Hans ragden non-stop door. Ik hoopte nog dat ze een teken van vermoeidheid zouden laten zien, maar helaas. Op een gegeven moment fietsten we nog met zijn 5-en (Piet, Hans, Ton, Ties en ik), en het tempo bleef (voor mij iig) aardig hoog.

Op 90 km kwamen we Bertje weer tegen. Hoe en wat heb ik nog steeds niet helemaal begrepen, maar hij had er nog wel zin in en hij zette nog even lekker aan. Inmiddels voelde ik een klein beetje kramp opkomen, dus de laatste 2 hellingen moest ik iets rustiger beklimmen. De laatste 8 (?) km werd er nog met een flink tempo richting Ibbenbüren gefietst. Hans gaf aan dat ik ook nog wel even mocht overnemen (zeer attent), maar daar heb ik maar even voor gepast (lichtelijk k.o.). Complimenten voor de mannen vooraan! Ik weet niet wat voor doping Ton onderweg heeft ingenomen, maar het laatste deel ging hij werkelijk als een malle 😉

Omstreeks half 2 waren we weer bij de auto, moe, koud, maar ook voldaan. Een mooie tocht!

 

Monika