Ronde van Vlaanderen – 02.04.2016

 

Volledig droge Ronde van Vlaanderen 2016…

…zo heette de groepsapp die begin 2016 werd gestart met een aantal leden van tour’75 die voornemens waren de Ronde van Vlaanderen te gaan rijden dit jaar. Na de natte en koude editie van 2015 was goed weer waar we natuurlijk erg op hoopten. Want alhoewel 2 april ‘de DAG’ was, is ook het toeleven en de voorpret alweer vroeg begonnen. Dit via de groepsapp maar ook de voorbeschouwingen die geplaatst zijn op de website. Natuurlijk lieten de deelnemers hier niet het achterste van hun tong zien (het zijn net wielrenners ;)) maar het is gewoon erg leuk om op zo’n manier met elkaar naar zo’n mooi evenement toe te leven.

Helaas moesten we het doen zonder onze ‘Ronde van Vlaanderen-nestor’ René, maar al gauw vormde er zich groepje dat zich had ingeschreven voor de Ronde. Een aantal hadden de (volledige) ronde al een keer gereden (Bart, Ard, Dinand, Willem, Robert, Steven) maar Kea en Paul waren nog ongeschreven blaadjes. Het onderstaande verslag zal enkel de avonturen van Bart, Ard, Dinand, Paul, Kea en ondergetekende bevatten. Willem en Robert hebben de ronde met hun eigen (vrienden)groepje gereden.

 

Op vrijdag 1 april zocht eenieder zijns weegs richting Brugge waar we het Floris Hotel hadden vastgelegd. Ard pikte mij om 12 uur op en na een redelijk voorspoedige reis kwamen wij tegen 16:30u aan in Oudenaarde waar wij droge kleding af hebben gegeven bij onze ‘stamkroeg’ en het ophalen van de startbewijzen. Daarna zijn we doorgereden naar Brugge waar de rest ons zat op te wachten om in een leuk restaurantje een goede bodem te leggen voor de dag daarna. Na een gezellig avondje, zonder noemenswaardigheden zocht iedereen braaf tijdig het bed op want de wekker zou om 6 uur gaan, daarna aan het ontbijt en om zeven uur trokken we met elkaar naar de Grote Markt van Brugge.

De weersvoorspellingen waren goed (9-18 graden), toch was het ’s ochtends maar een paar graden boven nul, dus arm- en beenstukken waren geen overbodige luxe. Op de Grote Markt was het behoorlijk druk, ca 5000 andere dapperen hadden met ons voorgenomen deze tocht te volbrengen. Wat opvalt is dat het merendeel van de deelnemers niet-Belgisch is, ik heb Italianen, (veel) Britten, Portugezen en natuurlijk Nederlanders gezien. Ondanks de drukte konden we vlot doorrijden en, na een behoudend eerste uur waar we goed bij elkaar konden blijven, konden we het natuurlijk niet laten steeds aan te pikken bij de snellere groepjes die langs kwamen. Hierdoor is het lastig elkaar niet kwijt te raken, toch lukte het om in ieder geval de eerste 100 km redelijk bij elkaar te blijven, totdat Ard het nodig vond de eerste de beste weg dat op een heuvel leek het gaspedaal in te drukken. Omdat het in zijn wiel goed toeven is besloot ik daar maar in te blijven zitten. Mooi om te zien hoe Ard met zijn kracht de kasseien en (macht)klimmetjes met ogenschijnlijk gemak verslindt. Verstandig om dan even je eigen tempo te kiezen en later weer aan te sluiten. Bij de derde pauze (ca 128 km) konden we met een gerust hart vaststellen dat Dinand, Paul en Bart alle ontberingen met verve doorstonden. Paul had de voorgeschreven trainingsschema’s heel serieus genomen en met de taaiheid die wij van hem kennen doorstond hij de Ronde uitstekend. Over taaiheid gesproken, voor Bart zijn dit soort tochten geen enkel probleem. Door zijn reserves is pauzeren nauwelijks nodig en maalt hij de kilometers non-stop weg. En Dinand dartelde daar lekker tussendoor, aangezien hij niet zo van lopen houdt heeft hij alle heuveltjes als enige van ons fietsend boven kunnen komen. Altijd leuk dat hij het niet kan nalaten je daar een aantal maal aan te herinneren na afloop.

Voor de niet-kenners onder ons: het is niet misselijk wat je na de eerste ‘makkelijke’ 100 km ’s voor de kiezen krijgt. De kasseistroken zoals de Paddestraat en Haaghoek zijn niet alleen door de kasseien pittig, maar lopen soms ook gemeen omhoog waardoor je flink de druk op de pedalen moet houden. En dan hebben we het nog niet over de Molenberg, Taaienberg, Koppenberg en Kwaremont waar naast de kasseien ook serieuze stijgingspercentages overwonnen moeten worden. Voor veel wielertoeristen betekent dat lopen geblazen. Helaas was het ook nog wat nat op de Koppenberg en ging iemand voor onze neus behoorlijk hard onderuit. Afstappen was de enige optie, gelukkig konden we met een duwtje in de rug van een Belgische toeschouwer weer opstappen.

Na de Koppenberg volgen de klimmetjes elkaar in snel tempo op en ook de tussenstukken gaan eigenlijk continu op en af. Ard had ik inmiddels uit het oog verloren en doordat we hard gereden hadden kwam ik tussen de langzamere deelnemers die zich hadden ingeschreven voor de 130 km afstand. Hieraan heb je niet zoveel steun op de tussenstukken daarbij blokkeren ze op de klimmetjes helaas vaak de doorgang. Maar met een beetje roepen en zigzaggen kwam ik gelukkig altijd goed boven. In de laatste 50 kilometers begin je natuurlijk wel wat moe te worden en je weet dat je de Kwaremont en de Paterberg nog voor je kiezen krijgt. Ergens probeer je nog een beetje reserve te houden. Deze reserve had ik niet hoeven inbouwen want opeens zag ik de Paterberg opdoemen en realiseerde ik mij dat ik de Kwaremont had gemist, later begreep ik dat deze was afgesloten omdat er daar een deelnemer aan een hartstilstand is overleden. Tragisch. Helaas was er bij de Paterberg ook een opstopping door de vele deelnemers en een camper die daar ook nog tussendoor wilde. Helaas dus hier ook niet kunnen fietsen. Vorige keren kwam ik later op dit punt aan en was het geen enkel probleem om fietsend boven te komen. Dus de volgende keer maar overwegen later te starten. Na de Paterberg is er nog zo’n 15 km te fietsen. Deze heb ik overbrugd met een klein groepje mannen die de energie hadden om nog even flink door te rijden. Uiteindelijk was ik om kwart voor vier binnen en kon ik Ard en Kea opzoeken in onze stamkroeg waar Bart, Paul (met partner Jolande) en Dinand later ook aansloten om nog even na te praten. Kea, Bart, Paul en Jolande gingen rond zes met de auto weer naar Brugge. Ard, Dinand en ik stapten met de fiets in de trein richting Brugge. Toevallig kwamen wij daar ook onze voorzitter en Rijkens jr. tegen die zijn debuut had gemaakt. Verder is het ook erg leuk te merken dat de koers bij de Belgen zo leeft, met iedereen kan je daar wel een praatje over maken.

Aangekomen in Brugge hebben we nog wat gegeten, laat werd het daarna niet, het bed ligt toch wel erg lekker na zo tochtje. Een mooi toetje van het weekend is dan om nog even naar de profs te kijken bij de start en na de terugreis lekker de finale te zien over het terrein waar je een dag eerder zelf hebt afgezien. Dit alles maakt het tot een heel mooi weekend waar je zelf even onderdeel hebt mogen zijn van de wielermagie die de Ronde van Vlaanderen uitademt.

Steven Hamstra.